(11 czerwca 1655) Ks. Wincenty prosił Ks. Alméras, swego asystenta, żeby czuwał nad tym, żeby ten temat był dawany do medytacji każdego miesiąca, , jak również zazdrość i lenistwo, ponieważ – powiedział – zupełnie tak samo, jak woda spada i przenika kamień, nawet marmur, siłą spadania kropla po kropli, tak jest przedmiotem nadziei, że rozmyślając często nad tymi przedmiotami, z łaską Bożą, zostaniemy dotknięci i pobudzeni, do pozbycia się tych złych wad i przyjęcia pokory, która jest przeciwną cnotą. Przyglądam się nieraz tutaj w naszej zakrystii kamieniowi, na który spada woda; chociaż jest twardy i chociaż byłoby to jedynie kropla po kropli, nie przestaje ona go drążyć. W ten sposób mamy powód, żeby się spodziewać, że te tematy, medytowane i medytowane ponownie wiele razy, wywrą, z łaską Bożą,

jakieś wrażenie na naszych sercach, chociaż być może również twardych, jak ten kamień. Niestety! Księża i moi Bracie – powiecie mi – proszę Ciebie, to przyszedł uczynić Syn Boży na świecie; i, tu będąc, jakim chciał się pokazać? Pokornym.

I przytacza ten ustęp z Dawida: „Był on jak juczne zwierzę [1. Ps 73 (72), 22  – byłem przed Tobą jak juczne zwierzę] , etc.” Zobaczcie muły; czy pysznią się, że są dobrze przystrojone, obciążone złotem i srebrem, aby wydawać się, że są z pięknymi piórami? W ten sposób, Księża, jeśli nas chwalą, jeśli nas szanują, bo wykonaliśmy być może jakieś dzieło, które błyszczałoby w oczach świata, śmiejmy się z tego, nie zważajmy na to wcale. Bowiem, czy to my? Czyż nie Bóg, Księża, który dokonuje to wszystko? Czy nie Jemu należna jest cała chwała za to? Mój Zbawicielu, daj nam pokorę, świętą pokorę, proszę Cię o to. Bowiem, zobaczcie, moi Bracia, jeśli są ludzie na świecie, którzy powinni obawiać się marności, to są Misjonarze, z racji ich zajęcia; i jeśli są na świecie ludzie, którzy powinni pracować, żeby zwalczyć tę wadę, to są Misjonarze. Pokora jest jedną z integralnych części ducha Zgromadzenia Misji; w taki sposób, że jeśli powiedziano by nam, że jesteśmy ignorantami, głupcami, ludźmi bez ducha, bez prowadzenia, trzeba znieść to cierpliwie, nie tylko znieść to cierpliwie, ale cieszyć się, że nas za takich uważają.

[1] Konferencja 120. – Rękopis powtórzeń rozmyślań, f° 21 v°; Coste, XI, str. 187-188. Tłumaczenie polskie: Konferencye i przestrogi św. Wincentego. Tłumaczenie z francuskiego, Kraków 1909, str. 69-70.